Początkowe stadium świerzba – higiena, profilaktyka, objawy i leczenie

Wbrew powszechnej opinii jaka panuje, świerzb jest zakaźną chorobą skóry i nie jest tylko skutkiem brudu, zaniedbywania higieny osobistej. Można się nim zarazić nawet wtedy, gdy mieszkamy w sterylnych warunkach oraz dbamy o higienę osobistą. Choroba skóry wywołana jest przez pasożyty świerzbowca ludzkiego, które możemy złapać w przeróżnych miejscach.

Świerzb to choroba skóry wywołany przez pasożyt – świerzbowiec ludzki. Dostrzeżenie go ludzkim okiem jest praktycznie niewykonalne. Widoczne natomiast są skutki jego działania. Nieznośne swędzenie to jeden z nich. W skórze, tam gdzie się zadomawiają, tworzą kanaliki i jamy. W nich składają jaja, a z małych jajeczek wylęgają się larwy, które w takim samym stopniu drążą w naskórku następne kanaliki. Ten pasożyt zdecydowanie lubi ciepłe i ukryte miejsca. Najczęściej świerzbowce są zlokalizowane między palcami rąk, w pachwinach oraz w okolicach narządów rodnych, pępka i pod piersiami.

Jak może dojść do zarażenie świerzbem?

Do zarażenia świerzbowcem może dojść bezpośrednio przy kontakcie z zainfekowaną skórą. To najczęstszy przypadek zarażenia. Niekiedy wystarczy podanie ręki czy niewinny uścisk, aby złapać pasożyty. Zarażają się osoby, które pozostają ze sobą w dłuższym kontakcie np. podczas stosunków intymnych bądź mieszkające w jednym domu. Do przekazania pasożytów może dość, gdy śpimy w tej samej pościeli co osoba zainfekowana. Wystarczy, że pożyczymy ubranie od takiej osoby i wzrasta prawdopodobieństwo, że złapiemy świerzb. W dużej grupie ryzyka znajdują się dzieci, które w bardzo łatwy sposób mogą się zarazić. Może to być podczas wspólnych zabaw. Dzieci nie przestrzegają zbytnio zasad higieny osobistej. W przypadku maluchów pierwszy zmiany zarażenia to wystąpienie zmian na dłoniach oraz stopach, a grudkowata wysypka może nawet przeszkadzać w chodzeniu.

Do walki ze świerzbem powinni przystąpić wszyscy mieszkańcy domu, a nie wyłącznie osoba zarażona. Przed rozpoczęciem całej kuracji należy wyprać wszystkie ubrania i pościele w wysokiej temperaturze. Należy też posprzątać całe mieszkanie i cały sprzęt codziennego użytku. Trzeba umyc zabawki dzieci, wannę, umywalkę.

Świerzbowiec – objawy, pierwsze stadium

W przebiegu świerzbu dominują objawy skórne. Występowanie wielopostaciowych wykwitów w formie grudek, pęcherzyków oraz bąbli pokrzywkowych. Są to linijne ubytki w skórze powstałe w wyniku drapania. Poprzez rozdrapanie skórnych wykwitów może dojść do wtórnego zakażenia bakteryjnego. Charakterystycznym objawem jest intensywny świąd, nasilający się w nocy i po gorącej kąpieli na skutek zwiększonej aktywności świerzbowca ludzkiego. Typowym objawem zakażenia jest jednak występowanie norek świerzbowca w warstwie rogowej naskórka. To samice je drążą, które w korytarzach składają jajeczka. Pierwszy ślady przybierają różową barwę. Wraz z trwaniem choroby wypełniają się one wydzielinami bytujących w nich pasożytów zmieniając kolor na ciemniejszy. To powoduje narastanie świądu.

Świerzb leczenie

Objawów świerzbu nie można lekceważyć, nawet tych pierwszych i łagodnych. Należy udać się do specjalisty i to on dokona wyboru leczenia na podstawie kilku informacji. Ważny jest wiek pacjenta oraz stan choroby. Terapię należy zacząć od razu po rozpoznaniu świerzbu. Chory musi pamiętać, że w czasie leczenia prowadzenie dokładnej higieny osobistej jest bardzo ważnym elementem terapii. Trzeba często zmieniać bieliznę i odzież. Wszystkie ubrania, ręczniki, koce, pościel mające kontakt z ciałem w czasie choroby, powinny być oddzielnie wyprane, wyprasowane i odłożone do nieużytku przez okres 2 tygodni. Tyle trwa cykl rozwojowy pasożytów i po tym czasie przedmiotu można uznać za niezakażone. Konieczne jest znalezienie w sobie silnej woli nie drapanie swędzących zmian skórnych. W przypadku wystąpienia choroby u kilku domowników, trzeba leczenie rozpocząć u wszystkich jednocześnie.

Przepisane przez lekarza preparaty należy smarować wszystkie okolice ciała od szyi po pięty. Trzeba mieć na uwadze, że bakterie mogą się dostać w okolice podpaznokciowe. Bakterie mogą tam się przedostać w wyniku drapania swędzących wykwitów. Twarz rzadko jest zainfekowana ale nie można zbyt często się dotykać w tych okolicach. Leki powinny być stosowane zgodnie z zaleceniami. Chory nie powinien samowolnie powtarza czy przerywać kuracji.

Świerzb powikłania

Do najczęstszych powikłań choroby świerzby należą odczyny alergiczne, zmiany guzkowe i utrzymanie się świądu po zakończeniu leczenia. Może to być związane z obecnością w kanalikach świerzbowca, jego jajeczek i larw. Pozostałości te są eliminowane dopiero ze złuszczeniem się naskórka, zazwyczaj w przeciągu 3 tygodni, po których świąt ustępuje.

Profilaktyka przed świerzbem – znaczenie higieny

Niezwykle ważnym działaniem profilaktycznym jest odpowiednia higiena. Nie można o tym zapominać. W przypadku wystąpienia pierwszych objawów nie można zapominać o tym, by choroba szybciej się nie rozwinęła. Przed każdym posiłkiem czy po przyjściu z dworu obowiązkowo myjemy dłonie. Każdego dnia należy dokładnie myć całe ciało. Im lepiej nasza skóra będzie oczyszczona, tym mniejsze ryzyko, że zagnieżdża się na niej pasożyty. Pamiętajmy o regularnym zmienianiu pościeli i ręczników, każdy domownik powinien posiadać swój własny zestaw. Ręczniki należy prać w wysokich temperaturach. Nie pożyczajmy ubrań od osób trzecich i starajmy nie używać się rzeczy osobistych innych osób. Szczególnie na uwadze trzeba mieć korzystanie z publicznych ubikacji i natrysków. Niezbędna jest codzienna zmiana bielizny oraz regularne pranie i prasowanie. Róbmy to w 90 stopniach lub stosujmy odpowiednie preparat bakteriobójcze, które są skutecznie już w temperaturze 30 stopni.

Świerzb to choroba jak każda inna. Nie pozwólmy na jej rozrost. Nie można bagatelizować pierwszych objawów infekcji skórnej. Im szybciej udamy się po pomoc do specjalisty, tym szybciej uzyskamy pomoc. Wczesna diagnoza może przyśpieszyć wyleczenia choroby i nie doprowadzić do zaawansowanego stadium choroby. Nie leczona infekcja może doprowadzić do okropnych powikłań, które mogą poważnie zagrażać życiu człowieka i jego bliskim.