Hipokryta – osobowość destrukcyjna w pracy i w rodzinie. Hipokryta w pracy i rodzinie, hipokryzja przyczyną rozpadu rodziny

Spotykając się w swoim życiu z ogromną ilością osób i to zarówno w życiu prywatnym jak i zawodowym jest nam często bardzo trudno właściwie ocenić danego człowieka. Jak mówi klasyk wszyscy przywdziewamy maski i uaktywniamy je w zależności od środowiska, w którym właśnie się znajdujemy. Wyrabiamy sobie opinię o danej osobie, przechowujemy ją latami i czasem w zdumieniu odkrywamy jak bardzo się myliliśmy.

Hipokryzja, co to jest?

Termin hipokryzja pochodzi od greckiego słowa hipokrisis oznaczającym udawanie, dwulicowość i obłudę. Słowem tym opisuje się sposób myślenia i działania przejawiający się brakiem spójności przede wszystkim zasad moralnych. Hipokryzja to udawanie serdeczności, szlachetności uczuć, a nawet religijności, wszystko w jednym celu – osiągnięcia korzyści.

Kogo nazywamy hipokrytą?

Hipokryta to osoba, która w sposób otwarty głosi określone zasady moralne, by samemu na każdym kroku je łamać. Pomiędzy wypowiadanymi poglądami, zasadami czy normami a rzeczywistym działaniem hipokryty jest przepaść. Hipokryta co innego mówi a co innego robi. Korzystając z okoliczności posiadania władzy tworzy wręcz normy i oficjalnie stoi na ich straży, jednocześnie dając sobie przyzwolenie na ich łamanie, jednak tak, by nikt tego nie zauważył, albo wyłącznie nieliczne zaufane osoby. Gdy takie działanie hipokryty zostanie ujawnione będzie się on do końca ich wypierał, nigdy nie przyznając się do dwulicowości działań. A środowisko, czy osoby, które ujawniły hipokryzję będzie niszczył i degradował.

Bardzo często hipokryzja karmi się osobowością psychopatyczną. Hipokryta dba o pozory, bezwzględnie ukrywa swoje prawdziwe oblicze a pozytywny wizerunek swojej osoby jaki tworzy ma zaprowadzić go do celu, jakim najczęściej jest kariera. Hipokryta to jednocześnie mistrzowski manipulator, który umiejętnie wprowadza głoszone idee w taki sposób, że nikt nie podejrzewa o istnieniu drugiego dna. Potrafi tak manipulować odbiorcami, że oni sami przejmują nowe zasady i próbują je stosować w życiu, przeświadczeni o wspólnocie myśli i działań.

Jak wykazują badania hipokryzja jest nieodłączną częścią natury człowieka. Nie trzeba być skrajnym hipokrytą, by w szczególnych okolicznościach, które tworzą sytuację dyskomfortu zachować się jak prawdziwy hipokryta. Człowiek postępuje tak z wielu powodów:

• strachu
• oportunizmu
• nieśmiałości
• obawą przed konfrontacją

Hipokryta jako krytyk społeczeństwa

Hipokrycie nie zawsze wystarczają starania, by przedstawiać siebie w jak najlepszy sposób. Bardzo często, by podkreślić różnicę pomiędzy swoją osobą i własnym postępowaniem wybiera sobie określone osoby ze swojego środowiska i publicznie krytykuje je za ich życiowe decyzje. Im więcej władzy ma hipokryta, tym jego krytyka otoczenia jest głośniejsza i rozszerza się na coraz to inne sfery. Hipokryta będzie krytykował kolegę/koleżankę z pracy za zdradę żony/męża, a sam będzie czynił podobnie, będzie krytykował za nieekologiczne działania, by we własnym domu czy środowisku postępować podobnie. Warto jednak wiedzieć, że najczęściej hipokryta nie krytykuje innej osoby, by zrobić jej krzywdę, jego celem jest wyłącznie przestawienie siebie w korzystnym świetle na tle innych osób i ich wad.

Wina i brak winy u hipokryty

Hipokryta zawsze jest niewinny, nawet wtedy, gdy przyłapany na gorącym uczynku wykazującym sprzeczność pomiędzy głoszonymi ideami a rzeczywistością, do końca będzie upierał się, że jest niewinny. Stworzy naprędce teorię spiskową, wymyśli tysiące powodów, dla których ktoś miałby go oczernić. Nigdy nie przyzna się do dwulicowości swojego działania. Zawsze znajdzie dla siebie usprawiedliwienie i to głęboko uzasadnione. Nie będzie też dążył do poprawy czy zmiany swojego postępowania. Nie leży to w jego naturze. Stworzy wokół siebie taką rzeczywistość, która zaakceptuje i usprawiedliwi jego działanie. A przede wszystkim sam uwierzy w każdy powód, który wymyśli, by to akurat jego działanie było najsłuszniejsze. Hipokryta nie jest w stanie zaakceptować sprzeczności pomiędzy słowami a działaniami, nie widzi jej. Dlatego musi stworzyć usprawiedliwienie dla swoich uczynków, by nawet przez chwilę nie obnażyć przed samym sobą niewłaściwego postępowania.

Hipokryta w pracy

Hipokryzja w pracy to niestety bardzo częste zjawisko. A sprzyja mu rozbudowana struktura organizacyjna, środowisko korporacyjne, miejsce pracy o dokładnie ukształtowanej hierarchii, gdzie każde wyższe stanowisko daje kolejne przywileje. Nie bez przyczyny właśnie hipokryzja jest najczęściej spotykaną cechą w dużym zawodowym środowisku. Prawdziwy hipokryta- manipulator to osoba inteligentna. Innej trudno byłoby poruszać się w stworzonej przez siebie sieci kłamstw, półprawd i nieprawdziwych idei. Dlatego hipokryta bardzo szybko rozpoznaje ścieżkę kariery i potrafi przyporządkować określoną postawę do konkretnego stanowiska. Umiejętnie tworzy swój wizerunek właściwy dla kolejnego stopnia kariery i wdraża go tak, by wszyscy go zauważyli.

Hipokryzja w takim środowisku często określana jest jako służalczość, ale tylko w stosunku do osób stojących w hierarchii zawodowej wyżej. Walczący o kolejne stanowiska hipokryta ma jednak problem z utrzymaniem swojego wizerunku w stosunku do osób stojących niżej w hierarchii lub po prostu od niego zależnych. Jest tak pewien swojej umiejętności manipulacji, że traci czujność i odkrywa się wobec swoich pracowników. Świadomość, że oni nigdy nie przekroczą swoich ograniczeń kompetencyjnych sprawia, że sądzi, iż nie musi się przy nich kontrolować.

Znamienne jest to, że tzw. zwykły pracownik rzadko pokazuje cechy typowe dla hipokryty, one dopiero się ujawniają, gdy ten pracownik awansuje lub widzi możliwość awansu. Ukryte wcześniej predyspozycje znajdują natychmiast ujście i dobrze znana twarz pracownika, współpracownika, kolegi z pracy nagle ulega przemianom. Taki rodzaj hipokryty będzie miał trochę inne oblicze, jego hipokryzja jest cicha i wręcz intymna. Znajduje ujście tylko w sytuacji bliskiego kontaktu z przełożonym.

Hipokryta w rodzinie

Hipokryta w rodzinie jest jedną z najgorszych osobowości, jaka może pojawić się w rodzinie. Szczególnie wtedy gdy oparta jest ona o osobowość psychopatyczną. Hipokryta kształtuje w rodzinie relacje destrukcyjne, oparte na kłamstwie, nieufności, nieszczerości uczuć i słów. Bardzo często rodzina to miejsce dla hipokryty, gdzie zrzuca z siebie wszystkie maski. A to co zostaje może być nie do zaakceptowania dla rodziny. To dlatego rodzina dotknięta hipokryzją jednego z jej członków właściwie skazana jest na rozpad, prędzej czy później. Chyba, że członkowie rodziny zostali już wcześniej skażeni lub po prostu przekonani to takiej postawy i również ją akceptują. Trzeba też zaznaczyć, że bardzo często hipokryzja w rodzinie łączy się z przemocą.