Pierwsze objawy cukrzycy bardzo łatwo zignorować. Osoby, które odczuwają charakterystyczne dla tej choroby dolegliwości zazwyczaj lekceważą symptomy lub tłumaczą je nadmiernym stresem czy zmęczeniem. W większości przypadków cukrzyca wykrywana jest dopiero w zaawansowanym stadium.
W zależności od typu, objawy cukrzycy mogą pojawić się nagle i niespodziewanie, bądź też wręcz przeciwnie – pojawiać się stopniowo i rozwijać się nawet przez kilka lat. Ważne jest zatem, aby regularnie wykonywać badania krwi i badania poziomu glikemii na czczo. Niewykrycie cukrzycy w odpowiednim czasie, może mieć poważne konsekwencje dla naszego organizmu, a doprowadzenie go do właściwego funkcjonowania może być trudne i długotrwałe.
Dlaczego cukrzyca jest groźną chorobą?
Jeśli insulina w naszym organizmie przestaje pełnić swoją funkcję, bądź nasz organizm przestanie produkować jej wystarczającą ilość, w naszej krwi zaczyna się gromadzić nadmiar cukru. W przypadku braku leczenia cukrzycy na tym etapie, nasze naczynia krwionośne przestaną funkcjonować i pojawią się powikłania związane z pracą serca, nerek czy wzroku. W najgorszych przypadkach brak leczenia może doprowadzić do zawału serca, udaru mózgu, śpiączki, a nawet śmierci.
Tryb życia a dolegliwości
Szybkie tempo życia powoduje, że zmęczenie przypisujemy pracy, obowiązkom czy stresowi. Z kolei problemy z oczami próbujemy wytłumaczyć wielogodzinnym siedzeniem przed komputerem czy czytaniem w nieodpowiednim świetle. Swój stan zdrowia najczęściej lekceważą ludzie od 20-50 roku życia, kiedy większość czasu poświęca się pracy czy uczelni, a nie własnemu zdrowiu.
Pierwsze objawy cukrzycy typu I:
- nadmierne zmęczenie – wywołane niedoborem glukozy w komórkach, w których dokonuje się jej zamiana na energię dla naszego organizmu.
- senność – uczucie niewyspania może doprowadzać do apatii czy nawet depresji.
- zwiększony apetyt przy jednoczesnym gubieniu wagi – niedobór lub niepoprawne funkcjonowanie insuliny sprawia, że do komórek niedostarczana jest glukoza, co powoduje „głód” w komórkach. W takiej sytuacji nasz organizm uruchamia mechanizm obronny i wywołuje wzmożony apetyt. Mimo nadmiernego spożywania żywności, wciąż będzie odczuwalny brak glukozy w komórkach, więc organizm zacznie zużywać zapasy tłuszczu.
- uczucie pragnienia i nadmierne wydalanie moczu – nasz organizm będzie próbował rozpuścić glukozę za pomocą płynów i jednocześnie próbował wydalić ją wraz z moczem.
- problemy z paznokciami
- wypadanie włosów
- zmiany skórne
- kwaśna woń moczu i nieświeży oddech – ma to związek z wydalaniem przez organizm ciał ketonowych. Stan ten jest wynikiem nadmiernego rozpadu tkanki tłuszczowej, do którego dochodzi w wyniku braku insuliny
- nudności i wymioty
- zaburzenia rytmu serca
- skurcze mięśni
- zaburzenia widzenia
Objawy cukrzycy pierwszego typu najczęściej dotykają młodych ludzi. Pojawiają się nagle i niespodziewanie i często wpływ na to mają czynniki środowiskowe takie jak infekcje wirusowe i bakteryjne. Jeśli zauważymy u siebie takie objawy, należy niezwłocznie udać się do swojego lekarza rodzinnego. Cukrzyca jest chorobą nieuleczalną, ale na początkowym stadium bardzo łatwo można ją kontrolować. Leczenie cukrzycy typu 1 dokonuje się najczęściej przy pomocy insuliny. Jednak bardzo istotne jest również niefarmakologiczne postępowanie. Należy zatem zastosować odpowiednią dietę i zwiększyć wysiłek fizyczny.
Szeroki wybór glukometrów
Kliknij TUTAJ!
Objawy cukrzycy typu II:
- objawy osmotyczne (podobnie jak w przypadku cukrzycy typu I): zmęczenie, senność, wzmożony apetyt i pragnienie, częste oddawanie moczu, problemy ze wzrokiem
- zakażenia grzybicze i bakteryjne
- u mężczyzn – zaburzenia erekcji
- u kobiet – przewlekłe zapalenia pochwy
- wolne gojenie się ran
- łatwe powstawanie siniaków
- makroangiopatia – czyli choroby dużych naczyń krwionośnych. Zaliczamy do nich m. In. Choroby naczyń mózgowych, chorobę niedokrwienną serca, choroby naczyń obwodowych (ból kończyn dolnych)
- mikroangiopatia – są to choroby związane z upośledzeniem widzenia, uszkodzeniami nerek, neuropatią (owrzodzenia stóp, zanik mięśni)
Na cukrzycę typu 2 zapadają najczęściej osoby po 45 roku życia. Choroba dotyka aż 85% osób z nadwagą, w większości przypadków, typu brzusznego. W przeciwieństwie do cukrzycy typu 1, początkowy okres choroby, trwający nawet wiele lat, może przebiegać bezobjawowo. Rozpoznanie choroby często dokonuje dopiero w zaawansowanym etapie, kiedy narządy wewnętrzne zostały już uszkodzone lub nawet w sytuacji zagrożenia życia. W wielu przypadkach cukrzyca typu 2 jest chorobą genetyczną. Jeśli którykolwiek z członków rodziny chorował na cukrzycę, tym bardziej należy zachować ostrożność i dokładnie obserwować swój organizm. Leczenie cukrzycy typu 2 opiera się na stosowaniu odpowiedniej diety, wysiłku fizycznego oraz przyjmowaniu doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Cukrzyca – choroba cywilizacji
Cukrzyca została uznana za chorobę cywilizacyjną. Dane Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wskazują, że według szacunków w 2014 r. na świecie żyło 422 mln dorosłych z cukrzycą (dla porównania – w 1980 r. było ich 108 mln). Według International Diabetes Federation w 2040 roku ma być już 642 milionów osób z cukrzycą. W Polsce natomiast liczbę osób chorych na cukrzycę szacuje się na ponad 2 miliony. Dodatkowo, przewiduje się, że co najmniej 1/3 chorych nie jest świadoma tego, że cierpi na cukrzycę.
Jeśli jesteś osobą, która odczuwa przez większość czasu senność i kolejna dawka kofeiny nie rozwiązuje tego problemu, czujesz ból i swędzenie oczu, nieostre widzenie, a wcale nie spędziłeś całego dnia przed komputerem albo za oknem panuje zima, a Ty odczuwasz zapotrzebowanie nawet na 10 l płynów dziennie, to oznacza, że Twój organizm daje Ci wyraźne sygnały, że dzieje się coś złego. Nie powinieneś więc bagatelizować takich dolegliwości. Udaj się jak najszybciej do swojego lekarza rodzinnego, który skieruje Cię na badania i w razie wykrycia choroby ustali odpowiednie leczenie. Cukrzyca jest nieuleczalną chorobą, ale przy wdrożeniu odpowiednich nawyków i medykamentów, można nauczyć się z nią funkcjonować. Pamiętaj, że brak leczenia może doprowadzić do bardzo poważnych powikłań.
